Gisteren alles wat ik tot nu toe op papier gezet heb nog eens doorgelezen.
Moeilijk! Aan de ene kant lees ik het met rode oortjes, dat is goed.
Aan de andere kant twijfel ik: is het geen verkapte doktersroman?
Of is het soft porno op sommige plaatsen?
Is het niet heel oppervlakkig? En het ergste is nog dat ik de 70.000 woorden die een gemiddeld boek zou hebben volgens Thomese, niet haal.
Het is een lichte verslaving hoor, dat schrijven. Het maakt dat ik heel vaak denk aan de karakters van mijn verhaal, en overal iets zie wat ik misschien zou kunnen gebruiken.
Laatst hadden we lifters meegenomen; twee aardige jonge mensen, en het gesprek kwam op boeken en zo. Had je me moeten horen, ik raakte niet uitgekletst.
Ze bleken christelijk te zijn grootgebracht, dus ik gebruikte hun kennis om de mijne wat bij te spijkeren. Er is wel een koster in zo’n kerk weet ik nu, maar die heeft niet dezelfde functie als in de katholieke kerk. De mannelijke helft van de twee wist ook nog van alles over computers en de marketing van je product; hij had een cursus gevolgd. Afijn, ik heb zijn kaartje.
Nou ben ik dus aan het malen over de hoeveelheid woorden. Hoe kan ik sommige zaken uitdiepen, om zo weer wat te schrijven? Of moet ik het maar zo laten?
Ik heb al een idee voor de cover. En ook wie ik ga vragen het voor me te ontwerpen.
Voorlopig ben ik nog niet klaar met dit mezelf opgelegde idee van een roman.
Ik las ook nog dat schuldgevoel een gedachte is die weinig vruchtbaar is. Dat klopt, en het maakt de figuren in mijn roman niet gelukkig; dat is nog zachtjes uitgedrukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten