donderdag 29 maart 2012

Het is volbracht!

Af, het boek is af! Mijn redacteur en ik zijn er klaar mee. Van de week was ik bij een bijeenkomst in Nijkerk met de schrijfster Jessica Durlacher, niet de minste dus, en die had het over de vijftigste keer dat ze met haar redacteur aan de tekst aan het schaven was...ik moet er niet aan denken. Maar ja, zij is prof, ik ben amateur en dat wil ik graag zo houden. Ik vind dat ik erg mijn best heb gedaan om er iets van te maken. En dan is genoeg ook genoeg. Nou zijn we er nog niet natuurlijk: nu komt de drukker/uitgever in beeld en moet ik van haar horen wat we moeten doen om het zo aan te leveren dat zij er mee uit de voeten kan. En als het dan eindelijk gedrukt is, komt er een groot feest en een presentatie waarbij ik iedereen nu al van harte uitnodig. Drank en hapjes en jolijt zullen er zijn, en je kunt ook al intekenen op een exemplaar, uiteraard met een handtekening en boodschap van de schrijver herself er in. Komt dat zien. Dus het gaat er dan toch van komen, dit jaar nog is het zover (hoop ik). Intussen houd ik me onledig met het schrijven van allerlei griezelige korte verhalen, ook leuk hoor.
Nu ben ik in elk geval in hoera-stemming. HOERA

woensdag 14 maart 2012

Druk druk druk

Ja, het is waar wat ze zeggen, je krijgt het alleen maar drukker als je niet meer 'werkt'.
Maar toch vind ik wel tijd om aan het project boek te werken. In de opdracht die Gerard van Emmerik voor me schreef in zijn boek 'De kippenjongen' staat: "Voor Ellen, die nu ook in de winkel moet gaan liggen!" Nou, dat is misschien wat hoog gegrepen, maar er worden zeker een aantal exemplaren gedrukt straks, als er tegen die tijd nog liefhebbers zijn . Ik weet niet of Gerard naar het Boekenbal gaat als erkende schrijver, maar ik lees in de Trouw van 14 maart dat je je vrienden niet onder schrijvers moet zoeken(?). Dit in het kader van het thema van de boekenweek: Verkeerde vrienden.
'Wat maakt een schrijver een schrijver?' is de levensgrote kop boven een artikel waarin vier literaire experts (hoe word je dat?) filosoferen over de aard van de ware schrijver. Een uitspraak: "De beste schrijvers scheppen hun eigen kader en publiek; ze zijn goed van zichzelf."Dat laatste wordt dan weer tegengesproken, schrijven is een ambacht en je kunt wel degelijk leren beter te schrijven.
"Het mooiste- en het meest veelbelovend- is het als een auteur het redactiecommentaar in eerste instantie naast zich neerlegt, zijn werk heilig beschermt".
Dat is ook wat diverse volgers van mijn blog mij voorhouden: het is jouw werk, en laat je niets opdringen. Tja. Ik ga er van uit dat mijn redacteur en leraar van de schrijfcursus me toch wel iets kunnen leren. Toch niet eigenwijs genoeg dan?

dinsdag 6 maart 2012

Verkeerde vrienden

 Op verzoek:

Verkeerde vrienden.
Koffie verkeerd.

 “Nog zo’n bakkie, schatje?”
Mijn grote vriend kijkt me aan met zijn mooie, zwarte ogen. Ik voel mezelf wegglijden in de zachte, kleverige wolk van zoet en bitter tegelijk. Met moeite til ik mijn hoofd een eindje op.Ik slik en ik knik. Ja. Hij brengt het kopje naar mijn mond en opent zachtjes mijn lippen, druppelt het hete vocht naar binnen. Het is warm in de kamer, ik voel het zweet met de koffie in mijn mond lekken. Zijn handen strelen mijn haar. Ik draai mijn hoofd weg, en zijn handen gaan verder, langs mijn keel glijden ze naar beneden.
"Heel stil liggen, hoor."
Even later voel ik handen die langs de binnenkant van mijn benen omhoog gaan, de mooie zomerjurk met de rode bloemen die mama heeft gemaakt kruipt omhoog.
Het kriebelt en ik moet even trappelen.
“Au, verdomme,” vloekt hij.

 Het is nog vroeg als de bel gaat. Ik inspecteer mezelf snel in de spiegel op de gang.
 Ja, perfect. Ik doe de deur open en daar staat hij, in volle glorie.
 Kus, kus. “Kom gauw binnen, je koffie staat al klaar.”
Als hij op mijn bankje zit, dat ik voor de gelegenheid met rood velours heb overtrokken, reik ik hem de koffie aan. Precies zoals hij hem graag heeft, sterk, zoet en heet.
De muziek die ik heb uitgezocht is goed, een lekkere zwoele stem heeft die meid.
Ik kijk toe hoe hij na een paar slokken koffie met zijn ogen begint te draaien.
Langzaam zakt hij een beetje onderuit. Mooi zo. Hij heeft het warm, ik heb de kachel dan ook flink opgestookt.
“Heb je het warm schat? Ik help je wel even.”
Ik sta op, en maak de knoopjes van zijn overhemd los. Dat verdomde borsthaar krult naar buiten. Dan open ik het knoopje van zijn broek en trek aan de rits, dat kost wat meer moeite. Ik neurie zachtjes mee met de muziek: ‘The gentleman is a dope…’
Hij heeft zijn ogen dicht, hij ademt zwaar.
“Ja ja man, even geduld.”
Ik wacht even en ik zie dat hij echt van de wereld is.Wat ligt zijn ding daar klein en weerloos tussen die krulhaartjes. Ik open mijn zakmesje en kroel er een beetje in rond. Zal ik dan maar? Ik begin met een klein sneetje aan de top, het bloedt flink. Ik ruik de zoete, metalige geur van vers bloed en berg mijn mesje op. Ik begin te trekken aan dat zware lichaam. Hij moet van die bank af, de buitenlucht in. Als ik eindelijk bij de voordeur ben heb ik het ook warm. Ik doe de deur open en sleep hem de koude nacht in. Een beetje afkoelen kan geen kwaad. Deur dicht, licht uit. In de keuken zet ik het koffieapparaat uit. Het is al met al best laat geworden.

maandag 5 maart 2012

Een maand later

Ik ben er even tussenuit geweest en heb niet veel kunnen werken aan mijn continuing story over het schrijven van een roman, of misschien wel novelle (lees de reactie van een HAVO-scholier op het stukje freewriting). Inmiddels heb ik me geabonneerd op het blad Schrijven, en me aangemeld voor de rubriek 'iedereen kan schrijven'. Als reactie kreeg ik terug: 'Ik krijg veel aanmeldingen voor de rubriek Iedereen kan schrijven. Ik stop alle inzendingen in een mapje en voor elk nummer kijk ik welke het beste bij het nummer past. Ik heb net even op uw blog gekeken en ik vind het een mooie mix van fragmenten, citaten en observaties die met schrijven te maken hebben.'
Nou, dat is dan in elk geval winst, zijn commentaar op de blog. Misschien doe ik al die blogverhalen wel achteraan als appendix als het geheel eindelijk klaar is om gedrukt te worden.
Ik heb ook meegedaan aan een wedstrijd voor Opium, het moest een verhaal zijn van max. 500 woorden, en het moest de titel: 'Verkeerde vrienden' hebben. Vinden jullie het leuk om het een keer te lezen, dan zet ik het gewoon hier op. Volgens mijn redacteur ( ik zou bijna zeggen: mijn goeroe) heb ik wellicht meer aanleg voor korte verhalen dan voor romanschrijven...lekker is dat!