Eerste deel doktersroman: wie schrijft deel twee?

ONRUST IN ST. PIETERSDAL

                                      Hartstocht en verraad in het ziekenhuis

                                                1. Een onaangename verrassing

Het is tijd voor de ronde van dr.Vaclav, de hartchirurg van het kleine streekziekenhuis in het oude vissersplaatsje H.

Dr.Vaclav glimlacht. Hij wast zijn handen aandachtig en kijkt met welgevallen naar zijn slanke vingers, die mannelijke kracht uitstralen, maar ook verrassend zacht en teder kunnen zijn. Achter hem staan de co-assistenten en het hoofd van de verpleging op hem te wachten. Dr. "Heartbrea­ker" glimlacht weer. Hij weet, dat hij zijn bijnaam waarmaakt. Alle vrouwelijke harten kloppen sneller als hij in de buurt is. Het is hem dan ook een waar genoegen om zijn ronde langs de ziekenhuisbedden te maken, met in zijn kielzog de co-assistenten die aan zijn lippen hangen, en op de zaal de vrouwelijke patiënten die hij zoveel vertrouwen inboezemt.

Zijn staalblauwe ogen zoeken die van de hoofdverpleegkundige, die verlegen bloost onder zijn blik.

"En, zuster Theresa, heeft u goed geslapen?", vraagt Vaclav, "u ziet er vandaag zo goed uit." De intieme ondertoon in zijn warme mannelijke stem ontgaat ook de co-assistenten niet. Zuster Theresa bloost wat dieper; nerveus klemt zij haar kleine handen samen. "Zeker, dokter", mompelt ze nauwelijks hoorbaar. Ze denkt aan de avond die ze gisteren samen hebben doorgebracht, en zou nog veel meer hebben willen zeggen. Eén van de vrouwelijke co-assistenten kan haar jaloezie niet voor zich houden. Bits zegt ze: "Gezellige avond gehad? Je was zeker niet alleen!". Ook zij heeft wel eens het genoegen gesmaakt om onze Heartbreaker een avond voor zich alleen te hebben, en ze weet dus waar ze het over heeft. "Dames, dames", glimlacht dr.Vaclav, "u weet, ik houd van jullie allemaal! Het doet me verdriet als u om mij kibbelt. Zullen we maar gaan?". Zijn prachtige blauwe ogen stralen ondeugend. En de vrouwen zuchten maar eens diep.

Dr.Vaclav recht zijn rug. Zijn rijzige gestalte is imponerend. Hij strijkt achteloos door zijn donker krullend haar, die krullen die voor vrouwen zo onweerstaanbaar zijn. In zijn krachtige kin zit een kuiltje. Zijn Tsjechische vader had precies zo'n kuiltje in z'n kin en ook die brede borst met een bescheiden hoeveelheid krullend borsthaar. Zijn smalle heupen zijn soepel en toch sterk en zijn lippen vol en goed doorbloed. Hij weet dat hij een reputatie als hartenbreker heeft hoog te houden. Dat hij wel eens wat slordig met de medische ethiek omspringt, wordt hem graag vergeven.

Als de kleine stoet zich in beweging zet op weg naar de afdeling, komt de hoofdverpleegkun­dige naast hem lopen. "Dr.Vaclav", fluistert ze, "weet u, dat u na deze ronde verwacht wordt bij onze directeur?". Dr.Vaclav fronst zijn prachtig gevormde wenkbrauwen. De verpleegkundige vervolgt: "Uw nieuwe collega is gearriveerd." Ach ja, dat is ook zo. Nu, dat varkentje zal hij straks wel even wassen. Hij is onbetwist leider van de groep chirurgen en wordt warm noch koud van een nieuwkomer. Met zijn charme windt hij ook de directeur om zijn vinger.

Een kwartier later klopt hij aan bij de directie. Zonder te wachten loopt hij door, zeer ingenomen met zichzelf en de rest van de wereld. Even kennismaken met de nieuwe collega en dan wacht de golfbaan. Het werk laat hij verder met een gerust hart aan zijn co-assistenten over.

Dan staat hij met een ruk stil. Zijn neusvleugels trillen als hij een tere jasmijngeur opvangt. Niet begrijpend staart hij naar het tweetal voor hem. Naast de directeur staat een vrouw. Haar witte jas kan haar zeer vrouwelijke vormen niet verhullen. Het blonde haar is in een wrong naar achteren getrokken, maar enkele speelse lokken hebben weten te ontsnappen. "Ach, Vaclav, ben je daar!", zegt de directeur vriendelijk. "Ik wilde je graag voorstellen aan dr.Beatrijs. Wij zijn heel blij dat zij bij ons wil komen werken, want zoals u weet is dr.Beatrijs een erkend en gewaardeerd specialist met een schat aan ervaring in het beroemde Academisch Ziekenhuis in Los Angeles".

Dr.Vaclav wankelt en sluit zijn ogen. Even weet hij niet meer waar hij is. Als in een film ziet hij zijn smadelijke aftocht uit het gerenommeerde hospitaal in Praag weer voor zich. Het was een vrouwelijke collega, die hem betrapte op een fout die zo ernstig was, dat een dodelijke afloop niet meer te vermijden was. Hij is door een diep dal gegaan. Niemand in het St. Pietersdal is hiervan op de hoogte. Moeizaam opent hij zijn ogen en kijkt naar de mooie vrouw voor hem; het zweet parelt op zijn voorhoofd. Betekent de komst van dr.Beatrijs het einde van zijn leiderschap? Zal hij zijn werk nog kunnen overlaten aan de co-assistenten, die zich door zijn overweldigende charme alles laten welgevallen? Zal zijn charme sterk genoeg blijken om deze vrouw, die zo mooi en competent is, ook voor zich te winnen?