Hoi Ellen,
Ha, je zit op de goede weg! Bijna alle auteurs krijgen een hekel aan hun boek tijdens het redactieproces, dat is heel normaal. Bij muziek is dat ook zo: eerst werk je aan de grote lijnen van een muziekstuk en dat is fijn. Mooie melodieën en harmonieën, echt genieten. JMaar dan werk je naar een concert toe en kijk je per noot en versiering (die heel kleine extra nootjes die je tussen de gewone noten moet spelen) naar het stuk. Ineens bekruipt je dan het gevoel dat je het stuk helemaal nog niet kent! Hoe dieper je gaat, hoe mee je aan jezelf gaat twijfelen. Een conservatoriumdocent zei eens tegen me: “als concertpianist krijg je een stadium dat je wel van je stukken kunt kotsen, en dan moet je al die concerten nog geven!” Door die fase moet je helemaal heen, musicus met je noten of schrijver met je woorden. De redactieperiode is ook de tijd dat auteursteams onderling ruzie gaan maken. Moet je je voorstellen dat je met z’n vieren een boek schrijft en dat je stuk voor stuk gefrustreerd bent! Ik heb heel lastige auteursvergaderingen voorgezeten… Soms wilde een van de auteurs het bijltje erbij neer gooien, waardoor de anderen dus zijn/haar werk erbij zouden moeten doen.
Aldus Roelie. Onverdroten voorwaarts gaan is het parool in deze. Alle bloglezers die gereageerd hebben op mijn verzuchtingen: dank voor jullie steun!
2 opmerkingen:
Zie je wel! Gewoon stug doordieselen! Succes!
Bovenstaande is natuurlijk waar. Ik denk dat desondanks de twijfel regelmatig toeslaat.
Is het niet bijzonder in deze fase van je leeftijd die ervaringen op te doen?
Een reactie posten