In middels zit ik in Engeland achter de laptop, druk bezig met het verhaal.

Ik weet steeds minder of het nou boeiend is of niet voor anderen.

Dit is waarschijnlijk wat je hoort als schrijvers vertellen dat het helemaal geen lolletje is om te schrijven. Het is een eenzame bezigheid. Ik merk dat ik wel meega op excursie, en ik geniet van de omgeving en van het contact met de Engelsen, die allemaal even aardig zijn en bereid een praatje aan te knopen. Ik heb maar niet aan de slager van het dorp verteld dat ik vegetariër ben; hij is de enige die het heeft volgehouden hier een winkel te runnen.

Als ik kans zie achter die laptop te kruipen doe ik het.

Ik lees ‘The secret garden’ van Frances Hodgson  Burnett geschreven in 1911; erg leuk en al is het gedateerd, het is origineel en ik probeer te achterhalen wat me boeit aan het verhaal.

Ik merk ook dat ik alles wat ik lees nu beoordeel: is dit iets wat de toets van mijn kritiek kan doorstaan? Vermoeiend hoor. In mijn eigen verhaal mis ik nog de humor. Mensen die me kennen weten dat ik in het dagelijks leven graag de humor van de dingen zie, dus het verbaast me een beetje. Het zal wel aan het onderwerp liggen, maar ik probeer er toch iets aan te doen, als dat mogelijk is.