Ik denk er sterk over om het hele idee van het boek maar eens te doden. We zitten in de fase van het schrappen en ombouwen en ik merk dat ik steeds meer tot de conclusie kom dat we heel goed zonder mijn verhaal kunnen. En dan neig ik weer naar nou ja, maar wie A zegt moet B zeggen, dus ga nou maar gewoon door met schrappen en herlezen tot je er doodziek van bent.
Het zal wel een fase zijn waar je doorheen moet. Hoe doen andere schrijvers dat?
Ik kan me steeds meer inleven in schrijvers die heel lang kletsen over een boek dat ze aan het schrijven zijn zonder dat iemand er ooit iets van ziet. Er wordt heus wel aan gewerkt, maar of het werkelijk nog tijdens mijn leven gedrukt wordt is op dit moment zeer de vraag. Zou het niet romantisch zijn als iemand het vond bij het opruimen van de rotzooi die ik achter laat en dat diegene dan besluit dat het alsnog gepubliceerd moet worden? Wat doet het er allemaal eigenlijk toe? Laat ik gewoon lekker naar buiten gaan en dat hele malle boekje vergeten. Uitwaaien, paardje pesten, van die dingen.
2 opmerkingen:
Doorzetten hoor! Lijkt me een typische fase waar veel schrijvers doorheen moeten. Moet je anders volgende keer als je Adriaan van Dis ziet eens aan hem vragen!
Groetjes, Maaike
Ik ben het helemaal met bovenstaande eens. Toch zit er ook iets waars in wat je schrijft Ellen. Op welk boek zitten wij te wachten? Dat weet je pas als wij het lezen. Ik zou een heleboel boeken niet gemist willen hebben.En geldt dit niet ook voor muziek, kunst e.d.
Een reactie posten