Ik ben genoemd (!)

Yes!

Uit het juryrapport van de jaarlijkse schrijfwedstrijd op de Veluwe neem ik over:

'Uiteindelijk kwam de jury na twee bespreekrondes tot een selectie van 5 prozateksten, waarvan er uiteindelijk 3 geselecteerd werden. Die 3 genomineerden volgen zodadelijk, maar eerst noemen wij de twee teksten die net niet de top 3 haalden, maar zeker een eervolle vermelding verdienen, namelijk 'De witte neger' van Ellen Smal, en 'Bestaan' van René Hillenaar.

In het overrompelende en zintuiglijke De Witte Neger voert de schrijfster ons mee naar een Amsterdamse nachtclub tijdens de bezetting. De Surinaamse saxofonist Lex krijgt zonder erom te hebben gevraagd een Ariër-verklaring en mag daarom blijven optreden.'

Ik was zeer vereerd dat  deze tekst bij de laatste vijf geselecteerde teksten zat...en kennelijk heb ik toch iets opgestoken bij de schrijfcursus van het Klooster. Gerard hamert vaak op dat zintuiglijke. Mooi cadeautje om het Nieuwe Jaar in te gaan.

Deskundigheid

Ik las een mooi artikel in de Arts en Auto van mei 2011 ( beter laat dan nooit doorgebladerd) waarin het onder andere gaat over deskundigheid. De massapsycholoog Jaap van Ginneken komt aan het woord.
Ik citeer: "Bij mensen die met een deskundige praten, valt een groot deel van de hersenfuncties gewoon uit: een deel van de hersenen dat normaal gesproken kritisch nadenkt, neemt dan alles voor zoete koek aan." Dit was onderzocht door proefpersonen in een hersenscanner te stoppen en dan door een 'deskundige' te laten bevragen. In dit geval ging het om een financieel deskundige waarvan de proefpersonen dachten dat zij op dat gebied deskundig was .
Dit verhaal geeft mij te denken. Hoe deskundig zijn de deskundigen tot wie ik mij wend, bijvoorbeeld als het gaat om een verhaaltje schrijven? En vallen mijn hersenfuncties dan uit en merk ik dat dan niet?
Help, dit zou zomaar een begin van een horror kunnen zijn!

Met enige hulp van mijn secretaris deze fantastische kaart op de blog gezet. Iedereen die me tot nu toe geholpen/gesteund/aangemoedigd heeft naar aanleiding van mijn ontboezemingen tot nu toe, hartelijk dank daarvoor, en een mooi 2012 toegewenst. Ik wens mezelf toe dat dit project tot een goed einde wordt gebracht... (drie puntjes is de norm zegt mijn redacteur)

Over het redacteurschap

Ik merk dat ik het haast leuker vind om over schrijven en schrijvers te lezen dan om zelf te schrijven.
Van mijn schoonzus kreeg ik een VPRO-gids (nr.46) waarin een artikel stond over een redacteur van bekende schrijvers als Arnon Grunberg en Marja Pruis.
Ik citeer: "Niet alle auteurs staan te springen om iets aan te passen. Die denken wel eens: doe er maar een kaftje omheen, dan is het goed" en "maar ik ben wel de bewaker van de kwaliteit".
Helemaal waar vind ik. In de bijlage van de Volkskrant van 3 december staat een artikel: 'Schrijversverdriet".
Het gaat over de onderschatte debutant, die overigens wel een uitgever heeft gevonden voor zijn of haar boek, dat is al een grote stap. Maar goed. Niet alle aangeschreven debutanten wilden aan het artikel meewerken, waarbij één reageerde met: "Hoewel ik de hoogste eerbied heb voor Volksschrijvers houd ik mezelf voor dat hoeveel boeken een mens ook verkoopt, hij het altijd verliest van schuursponsjes, wc-papier en condooms. het volk heeft zo zijn voorkeuren."
Inmiddels hebben mijn redacteur en ik hoofdstuk zeven ook al bewerkt. We vorderen.

Bericht vanmijn redacteur

Hoi Ellen,

 Ha, je zit op de goede weg! Bijna alle auteurs krijgen een hekel aan hun boek tijdens het redactieproces, dat is heel normaal. Bij muziek is dat ook zo: eerst werk je aan de grote lijnen van een muziekstuk en dat is fijn. Mooie melodieën en harmonieën, echt genieten. JMaar dan werk je naar een concert toe en kijk je per noot en versiering (die heel kleine extra nootjes die je tussen de gewone noten moet spelen) naar het stuk. Ineens bekruipt je dan het gevoel dat je het stuk helemaal nog niet kent! Hoe dieper je gaat, hoe mee je aan jezelf gaat twijfelen. Een conservatoriumdocent zei eens tegen me: “als concertpianist krijg je een stadium dat je wel van je stukken kunt kotsen, en dan moet je al die concerten nog geven!” Door die fase moet je helemaal heen, musicus met je noten of schrijver met je woorden. De redactieperiode is ook de tijd dat auteursteams onderling ruzie gaan maken. Moet je je voorstellen dat je met z’n vieren een boek schrijft en dat je stuk voor stuk gefrustreerd bent! Ik heb heel lastige auteursvergaderingen voorgezeten… Soms wilde een van de auteurs het bijltje erbij neer gooien, waardoor de anderen dus zijn/haar werk erbij zouden moeten doen.

Aldus Roelie. Onverdroten voorwaarts gaan is het parool in deze. Alle bloglezers die gereageerd hebben op mijn verzuchtingen:  dank voor jullie steun!

Kill your darlings

Ik denk er sterk over om het hele idee van het boek maar eens te doden. We zitten in de fase van het schrappen en ombouwen en ik merk dat ik steeds meer tot de conclusie kom dat we heel goed zonder mijn verhaal kunnen. En dan neig ik weer naar nou ja, maar wie A zegt moet B zeggen, dus ga nou maar gewoon door met schrappen en herlezen tot je er doodziek van bent.
Het zal wel een fase zijn waar je doorheen moet. Hoe doen andere schrijvers dat?
Ik kan me steeds meer inleven in schrijvers die heel lang kletsen over een boek dat ze aan het schrijven zijn zonder dat iemand er ooit iets van ziet. Er wordt heus wel aan gewerkt, maar of het werkelijk nog tijdens mijn leven gedrukt wordt  is op dit moment zeer de vraag. Zou het niet romantisch zijn als iemand het vond bij het opruimen van de rotzooi die ik achter laat en dat diegene dan besluit dat het alsnog gepubliceerd moet worden? Wat doet het er allemaal eigenlijk toe? Laat ik gewoon lekker naar buiten gaan en dat hele malle boekje vergeten. Uitwaaien, paardje pesten, van die dingen.

Adriaan van Dis bij Apollo

Apollo is de literaire culturele kring van de NW Veluwe waar ik sinds een paar jaar ook lid van ben. Het leek me eerst erg elitair, maar na de eerste kennismaking bleek dat alleszins mee te vallen.
Ik heb zelfs mogen voorlezen uit eigen werk, toen was dat het kinderboek 'Heppie'dat ik voor Nina had geschreven. Met prachtige tekeningen van Diet van Beek, die het boekje daarmee een dimensie meer gaf.
Maar goed, nu bestaat Apollo vijf en twintig jaar, en Adriaan van Dis was uitgenodigd om dat feest mee te vieren. Ook werden de kaarten met gedichten van plaatselijke dichters er op gepresenteerd. Daarbij een mooi gedicht over de gingko biloba bij de Hortus van Corrie Kopmels, erg mooi.
Tout cultureel Harderwijk was uiteraard aanwezig. Ik ben dol op Adiaan, die zo fijn bekakt spreekt. Ik geloof hem als hij zegt dat hij niet bekakt is, alleen als taalgevoelig jongetje het accent van de school waar hij op zat heeft overgenomen. Mijn broer zou dat ook gedaan hebben. Hij besprak o.a. zijn nieuwe boek 'Tikkop' en de dilemma's die daarin spelen. En toen ging hij signeren, ik heb nu in het boek waar ik erg op gesteld ben, 'Nathan Sid' een handtekening van de meester, joepie.

Hoera, mijn computer is niet ziek meer

Weer een poging om de draad op te pakken na een lange periode van stilte op de bloglijn.
Het lijkt er op dat ik weer vriendjes kan worden met mijn nieuwe computer. Vandaag kreeg ik van een lieverd een mooie opschrijfboekje waarin ik kan opschrijven wat ik steeds weer vergeet aangaande de gebruiksaanwijzing van allerlei items op dit oh zo handige apparaat (als je weet hoe het werkt).
Ondertussen heb ik niet stilgezeten hoor; mijn redacteur en ik zijn ijverig aan het herschrijven en Katrijn Kanis is bezig met de schetsen voor een omslag. Ook heeft Carin Wormsbecher nog contact gezocht,( van 1 miljoen boeken), omdat t.z.t de boel natuurlijk gedrukt moet worden en op een bepaalde manier aangeleverd scheelt het hun werk en daar wordt het dan allemaal minder duur van .
Kortom, het werk vordert gestaag. Last but not least ben ik nog steeds op cursus om een betere schrijver te worden. Dat vind ik een uitdaging, en soms verlaat ik gefrustreerd het pand na zo'n les. Daarna pak ik de draad wel weer op. Het is vallen en opstaan. Ik gebruikte laatst een voorval waarbij ik flink kwaad werd om er een stukje over te schrijven, maar dat werd toch saai...

Thomas Rosenboom

Via via hoorde ik van het boekje 'Aanvallend spel'van Thomas Rosenboom.
Vier lezingen over schrijven.Heel boeiend, ik had niet anders verwacht van een schrijver van zijn kaliber.
Tip 1: documenteer je. En hij schrijft: "Wat mij altijd opvalt is de graagte, zelfs gretigheid waarmee schrijvers zich op hun documentatie storten.Ik denk omdat het een schijn van zekerheid geeft, en ook iets wegneemt van het kinderachtige en egocentrische dat het leven van een schrijver toch altijd aankleeft."
Verder schrijft hij: "Wat zijn dat eigenlijk voor mensen, die romans lezen? Ik zou zeggen: mensen die romans lezen, dat zijn zorgelijke mensen. Een echtpaar bereikt 's avonds als het al donker is een dorpje in Frankrijk. De één denkt: fijn, lekker eten. De ander denkt: als we nog maar een hotel vinden. Die laatste, dat is de lezer van de twee; wie overal problemen ziet, voelt zich volkomen thuis in de probleemwereld van de roman."
Zelf herken ik mijn echtgenoot in allebei de personen. Hij maakt zich zorgen, maar ziet het lekkere eten al voor zich. Hij leest geen romans. En ik denk dan: wanneer zijn we er en kan ik het eerste boek van de twintig exemplaren die ik heb meegesleept gaan lezen? Mijn oma noemde mij een leesmaniak.

Mijn computer heeft griep

Zo formuleerde een vriendin het. LASTIG!
Nooit geweten hoe afhankelijk ook ik ben geworden van dat ding. Ik kan mijn mail niet beantwoorden en niet op mijn werkkamer verder werken aan het boek, of aan andere projecten, zoals het begin van een verslag over mijn reis naar Suriname volgend jaar. Nou ja, ik heb mijn notebook nog, maar toch.
Stiekem overweeg ik om helemaal off-line te gaan, zo heet dat geloof ik.
Wat een ongekende rust zal dat geven. Dan ga ik gewoon weer lekker in de tuin werken en een boekje lezen en zo. Overigens, ik heb het boek van de leraar schrijven van Het Klooster, Gerard van Emmerik, uit.
'De kippenjongen' heet het. Echt een aanrader, ik vind het heel goed geschreven.
Het is spannend maar niet zo als een thriller spannend is, meer beklemmend. Het maakt dat ik weer zie hoeveel er nog te leren valt.
Het is voor mij echt heel boeiend om te zien hoe iets ontstaat en hoe je aan dat eerste ontwerp kunt sleutelen, zoals ik me voorstel dat iemand die tekent of schildert of anderszins creatief bezig is eindeloos kan pielen om het krachtiger te maken. Zonder op de knieën te gaan voor het publiek dan. Ik schat mijn publiek heel hoog in, zeker de volgers van mijn blog ha ha.
Ook vind ik het heel interessant om te lezen wat en hoe mijn medecursisten schrijven.
Mijn redacteur wees me nog op Hella Haasse en Chaim Potok om goede sfeerbeschrijvingen te lezen.
Ik ben op dat punt  zelf erg gehecht aan Nathan Sid van Adriaan van Dis.
Maar nu heb ik even vakantie van mezelf en ben ik begonnen aan Harry Potter het zoveelste deel, van Nina geleend. Ik zag al een paar stijlfiguren waarvan ik dacht::"hmm, dat kan beter".
Ik moest er even inkomen merkte ik. Wanneer stop je met lezen, als de eerste bladzijde niet boeit, of als de eerste honderd bladzijden niet boeien?

We vorderen gestaag

Ja, ik heb er nu vrede mee dat er nog wat geschaafd en verbeterd gaat worden. De eerste bijeenkomst van de cursus schrijven in Het Klooster in Harderwijk is achter de rug en de leraar is erg streng tegen me, omdat ik kritiek goed kan verdragen zegt hij. Het moet allemaal veel suggestiever, ik ben te direct.
Dat ben ik in het dagelijks leven ook regelmatig, een hinderlijke eigenschap die bij het Nederlander zijn lijkt te horen. Wat ik wel goed doe is zintuiglijke beleving er in verwerken, en ik krijg altijd het commentaar dat ik vloeiend schrijf. Mijn redacteur suggereert dat ik het mezelf gemakkelijker zou maken als ik het verhaal wat later in de tijd zou laten spelen. Nu speelt het vlak na de Tweede Wereldoorlog, maar mijn beschrijvingen van de dominee en het kerkelijke leven in die tijd kloppen niet. Zij kan dat weten.
Ik heb net een boek van Th. Rosenboom besteld via Boekwinkeltjes, wat een heerlijke uitvinding is dat toch, voor bijna niets krijg je een boek toegestuurd. Dit boek bevat vier lezingen over het schrijverschap.
Altijd interessant. Verder heb ik het boek van Y.Kroonenberg nu uit, ik vond het aardig, maar had gehoopt dat het meer zou gaan over haar eigen ervaringen.

Reset, of hoe ik mijn plannen moet aanpassen

Ik zal jullie geduld op de proef gaan stellen, lieve volgers van mijn blog.
Hierbij een stukje uit een mail aan mijn redacteur. Vers van de pers, deze morgen verstuurd nadat zij me een voorstel deed:

"Roelie, je zult het niet geloven, maar nadat ik jouw mail had beantwoord en met vierkante oogjes mijn stapeltje tijdschriften etc. eens doorbladerde, kwam ik in het blad Schrijven  van mei 2009, dat ik van een vriendin had gekregen, het volgende tegen. (Veel bijzinnen!) ‘Slikken en herschrijven, omgaan met feedback.’

Daarin staat o.a. dat in principe iedere tekst werk-in-uitvoering is. Wat ik jou heb aangeleverd moet ik zien als een half-fabricaat.

Ik vind het een mooie grap van de kosmos om me eerst jou op mijn pad te sturen, en dan dit artikel onder mijn neus te duwen. En dan vergeet ik nog dat Gerard van Emmerik, die leraar is bij de cursus Korte Verhalen bij Het Klooster,drie jaar heeft geschreven aan zijn nieuwste boek, de Kippenjongen. En dat hij er met diverse redacteuren aan heeft gesleuteld. Dat had ik heus wel gehoord bij zijn boekpresentatie. Wat een hoogmoed om te denken dat ik het wel sneller kan.

Dus lieve Roelie, we gaan er voor. En ik zet een einddatum gewoon uit mijn hoofd, zie zo, ook weer gebeurd.

Ik kijk vandaag naar je algemene aantekeningen, en dan zal ik een poging wagen om het eerste hoofdstuk te herschrijven…"

Verrassing!

Ja, dat kun je wel zeggen, mijn verrassing was groot toen ik een bericht ontving van mijn eerste vriendje.
In de box werden we aan elkaar overgeleverd en toen werd duidelijk dat snelheid niet altijd loont. Ik kon al lopen, hij kroop nog, maar als we allebei een koekje kregen lukte het hem altijd om mijn koekje buit te maken, ook al rende ik naar de verste uithoek van de box en hield het koekje zo ver mogelijk bij hem vandaan. Later kwam het toch nog goed tussen ons. En nu heeft hij mij gevonden via deze blog. Onbegrijpelijk.
Verder zijn er mensen die zich bezorgd maken over mijn ijver om tips te verzamelen voor beginnende auteurs en dat ik er een heuse redacteur op na houd vinden ze ook verontrustend. "Je laat je toch niet alles zeggen hè, het blijft wel jouw boek!" Weest gerust, ik ben eigenwijs genoeg om correcties die mijns inziens niet bijdragen aan de leesbaarheid van mijn verhaal niet toe te passen. Maar ik heb al gemerkt dat mijn redacteur uiterst nauwgezet werkt en ze heeft vaak gelijk met haar opmerkingen.
Het eerste hoofdstuk heb ik aangepast aan de hand van haar aanwijzingen. Ik blijf proberen om mijn deadline van half november te halen. Zodra ik weet wanneer ik de presentatie ga houden laat ik het weten!

Weer van alles te melden

Hier een bericht van het front, waar het nodige gebeurd is en ik heb het gevoel dat ik nauwelijks tijd heb om het bij te benen. Om bij het begin te beginnen, ik heb een nieuwe redacteur ontdekt die zich voor Spatten op mijn werk wil storten. Spatten? Wat is dat? Nou, we hebben een lokaal economisch transactie systeem in Harderwijk, waarin mensen aan elkaar diensten verlenen, die betaald worden met het lokaal betaalmiddel, de Spat. Zij krijgt nu Spatten van mij voor haar werk, en kan die weer uitgeven bij een ander Lets-lid, die bijvoorbeeld voor haar een paar mooie jurkjes voor haar dochter naait.
Zij heet Roelie Koobs en heeft ervaring op dit gebied. Maar een redacteur betekent wel werk, want die gaat natuurlijk op- en aanmerkingen maken, waar ik wat mee moet.
Verder ben ik met een collega schrijver naar de boekpresentatie van Gerard van Emmeriks nieuwste boek: 'De kippenjongen', geweest. Heel boeiend om eens te zien hoe dat gaat. En ik ben heel benieuwd naar het boek. Meteen de volgende morgen zat ik in de trein met een verkeerd treinkaartje (maar dat werd heel vriendelijk afgehandeld door de conducteur) met een andere collega schrijfster, op weg naar een masterclass van Yvonne Kroonenberg. Erg inspirerend, maar oh, nog meer werk aan de winkel als ik die tips probeer te gebruiken! Ik heb nog wel 1 miljoen boeken genoemd als tip voor aankomende schrijvers.
Om af te ronden ben ik van mijn paard afgedonderd, en heb nu een blauwe plek op zeker lichaamsdeel.
Betekent dit dat ik op moet passen om mijn evenwicht te bewaren?

De quickscan is binnen!

Nou, eindelijk was het dan zo ver, ik heb commentaar gekregen op de bladzijden die ik had ingestuurd.
Gelukkig in grote lijnen positief. Zelfs dat 'de tekst een bepaalde rust en gezelligheid uitstraalt die vrij uniek is.'
Nou weet ik niet of gezelligheid in Nederland uniek is, maar in een geschreven tekst blijkbaar wel.
Toch meurt het mij te veel naar oubolligheid en theekransjes. En dat terwijl één en ander in mijn verhaal toch best bizar te noemen is, maar dat kwam in de door mij gekozen passages blijkbaar niet over.
Verder was het advies om het op sommige punten nog zintuiglijker te maken.
Kortom: werk aan de winkel. Carin, degene die ik op het oog heb om de boel te drukken, is op vakantie, dus ik heb even de tijd om er nog aan te werken. Het houdt me weer van de straat moet je maar denken.
En ik heb er zelf al een tijdje niet meer naar gekeken, dus wie weet kan ik er fris tegenaan.
Ik hoop dat jullie nog even geduld hebben, mijn streven is het half november te presenteren.
Leuk Sinterklaas- of Kerstcadeautje?

Nog even iets over schrijven en verslaving

Gisteren alles wat ik tot nu toe op papier gezet heb nog eens doorgelezen.

Moeilijk! Aan de ene kant lees ik het met rode oortjes, dat is goed.

Aan de andere kant twijfel ik: is het geen verkapte doktersroman?

Of is het soft porno op sommige plaatsen?

Is het niet heel oppervlakkig? En het ergste is nog dat ik de 70.000 woorden die een gemiddeld boek zou hebben volgens Thomese, niet haal.

Het is een lichte verslaving hoor, dat schrijven. Het maakt dat ik heel vaak denk aan de karakters van mijn verhaal, en overal iets zie wat ik misschien zou kunnen gebruiken.

Laatst hadden we lifters meegenomen; twee aardige jonge mensen, en het gesprek kwam op boeken en zo. Had je me moeten horen, ik raakte niet uitgekletst.

Ze bleken christelijk te zijn grootgebracht, dus ik gebruikte hun kennis om de mijne wat bij te spijkeren. Er is wel een koster in zo’n kerk weet ik nu, maar die heeft niet dezelfde functie als in de katholieke kerk. De mannelijke helft van de twee wist ook nog van alles over computers en de marketing van je product; hij had een cursus gevolgd. Afijn, ik heb zijn kaartje.

Nou ben ik dus aan het malen over de hoeveelheid woorden. Hoe kan ik sommige zaken uitdiepen, om zo weer wat te schrijven? Of moet ik het maar zo laten?

Ik heb al een idee voor de cover. En ook wie ik ga vragen het voor me te ontwerpen.

Voorlopig ben ik nog niet klaar met dit mezelf opgelegde idee van een roman.

Ik las ook nog dat  schuldgevoel een gedachte is die weinig vruchtbaar is. Dat klopt, en het maakt de figuren in mijn roman niet gelukkig; dat is nog zachtjes uitgedrukt.

Elizabeth Gilbert on nurturing creativity | Video on TED.com

Elizabeth Gilbert on nurturing creativity | Video on TED.com.
Dit kreeg ik door van één van mijn dochters omdat ik waarschijnlijk al te lang aan het doorzeuren ben over mijn 'anxieties' zoals dat in het Engels heet. Ook op deze blog dus.
Ik vond het een inspirerend verhaal. Zij zegt dat in de tijd van de Grieken en Romeinen gedacht werd dat je, als je iets creatiefs deed, geholpen werd door een genius buiten jezelf, een soort van huiself als Doby( Harry Potter)
Dus als je iets moois maakt, ben je slechts ten dele verantwoordelijk, de rest komt op het conto van de elf.
Maar als het niet zo goed wordt, is dat ook gedeeltelijk aan de elf te wijten. In plaats van dat je een genie bent, heb je een genie. En als je een keer boven jezelf uitstijgt en er zijn mensen die dat zien, dan riep men vroeger: "Allah, allah!" tot dat in het Spanje waar de Moren zich vestigden verbasterd werd tot "Olé, olé!"
Gewoon doorwerken is haar devies dan ook. En laat het dan maar over aan de kosmos, maak er geen egoverhaal van. Goed idee. Olé!

Maarten 't Hart

Ik lees nu het vermakelijke boek van Maarten 't Hart: 'Dienstreizen van een thuisblijver'.
Het werd me aangeraden door een vriendin die ook graag leest. Het is grappig om te lezen dat er mensen zijn die zo'n schrijver een manuscript toesturen en er van uitgaan dat hij dat wel zal willen presenteren bij zijn uitgever. Het was nog niet bij me opgekomen. "Ooit zou ik een boek in handen houden dat ik zelf had geschreven. Voor de aankomende auteur die in volledige anonimiteit, en op zijn best laatdunkend gadegeslagen door zijn naasten, voortploetert aan een probeersel, blijft dat het stralende vooruitzicht dat hem stuwkracht verleent." Ja, dat is helaas maar al  te herkenbaar.
Ik werd vandaag wel vrolijk begroet door een voorbijfietsende vriendin die riep: "Ik volg je wel hoor"
en dat stemt dan weer vrolijk. Maar het blijft van een zekere hoogmoed getuigen dat ik gepubliceerd wil worden. Waaraan ontleen ik 'de abusievelijk nimmer door mijzelf onderzochte vooronderstelling dat ik schrijven kan?' Citaat, enigszins aangepast, uit Maarten 't Harts boek. Ja, waaraan?

Een novelle

Nieuwe twijfels. mag mijn roman wel een roman heten? En ben ik niet erg aan het rondbazuinen dat ik een poging heb gedaan tot schrijverschap? Ik heb aan Carin gevraagd wat een novelle is, zij antwoordde dat het gaat om een boekje van 100 bladzijden of minder. Nou, dan wordt het dus een novelle, ook leuk.
Bescheidenheid siert de mens. Intussen wacht ik in spanning het oordeel van de boekenfluisteraar af.
Ik heb wat reacties gehad op het stukje uit het verhaal dat ik op de blog heb geplaatst.
Grappig, iemand dacht dat het om een sprookje ging, nou, dat is het dus echt niet deze keer.
Ik heb het zelf nu al meer dan een week niet meer doorgelezen. je wordt er een keer flauw van.
Inmiddels heb ik me vol enthousiasme gestort op een nieuwe uitdaging: een verhaal over mijn roots, te weten Suriname. Als ik daar volgend jaar ben hoop ik ook te kunnen schrijven over wat ik daar meemaak en wat het me doet. Het speurwerk naar anekdotes en over zaken die me boeien uit de Surinaamse geschiedenis en cultuur is erg fascinerend. Kortom, ik verveel me niet.

nieuw bericht

Ik hoor van diverse mensen dat ze het leuk vinden mijn blog te volgen, maar geen volger willen worden omdat ze dan een g-mailaccount moeten maken. Nou zag ik vandaag dat je ook je e-mailadres kunt invoeren, dan krijg je bericht als ik iets nieuws heb geschreven op mijn blog. Lijkt me een betere optie voor sommigen.
Ik zal nu een klein stukje prijsgeven van wat ik tot nu toe heb geschreven. Met de aantekening erbij dat de boekenfluisteraar aan het scannen is, en dit stukje misschien wel weer geschrapt wordt (Ik hoop het niet).
Nou, here goes:
'Het is keer op keer gebleken dat doordringen in het wezen van een andere mens voor haar onmogelijk is. Maar de kat, dat gaat haar lukken. De tas neemt ze mee naar het schuurtje in de tuin. Vliegensvlug transformeert ze zichzelf in een slank wezen gehuld in een zwarte rok en blouse, zwarte kousen en een dito topje. Op haar hoofd het zwarte kapje dat ze eens heeft gestolen van de kapstok bij één van de gelovige oudjes die ze als domineesvrouw bezocht heeft. Omdat het vannacht koud is moet er deze keer helaas een grof wollen vest overheen, uiteraard ook zwart want het spel wordt in het donker gespeeld en ze mag niet opvallen in de schaduwen van de tuin. Zachtjes opent ze de deur van het schuurtje om weer naar buiten te gaan in haar tweede verschijningsvorm, de kattenvrouw. Ze kijkt naar Beëlzebub zoals die voor haar uit sluipt in de richting van de heg. Daar gaat de kat zitten en begint zich te wassen met het tongetje dat zo fijn rasperig is. Anni sluipt net zoals haar kat en gaat precies zo in het gras naast haar zitten, maar ze is teleurgesteld dat die kat nou uitgerekend iets doet wat zij onmogelijk kan kopiëren. Zo’n tongetje, wat zou dat lekker zijn als je jezelf daarmee van top tot teen kon wassen. Zij probeert het wel eens in de badkamer als ze zeker weet dat er niemand in huis is, met een hard geworden washandje op haar naakte lijf. Hier buiten gaat dat niet.'

Boekenrealisator

Wat is in hemelsnaam een boeken realisator? vroeg een collega schrijfster mij.
Ik zou zeggen: kijk eens op www.triggertree en www.1 miljoen boeken.nl; daar vind je alle info over een drukkerij/uitgeverij die nieuwe wegen wil inslaan bij het produceren van boeken.
Wat een toeval dat Carin Wormsbecher in Harderwijk opereert, mijn eigen home town!
Zij is een enthousiaste inspirerende dame die een verlegen schrijvertje bij de hand neemt en tips geeft over het realiseren van de droom: een boek uitgeven.
In anderhalf uur precies heeft ze me de ins en outs verteld van het hele proces wat  voorafgaat aan het in handen krijgen van een gedrukt exemplaar van je roman. En wat er volgt: hoe krijg je meer exemplaren in handen van de lezers? Hoe maak je ze nieuwsgierig- dat doe ik goed volgens Carin met mijn blogspot.
En met de dood in mijn hart heb ik me nu aangemeld bij de boekenfluisteraar voor een quick scan, een bliksemredacteur dus...ik voelde terwijl ik dat deed een zinkend gevoel in mijn maag...
maar wie A zegt moet ook B zeggen, dus ik heb helemaal zelluf deze aankoop gedaan en in een winkelwagentje gevleid, waarbij ik ook nog moest weten bij welke bank we zitten en wat de TAN-code is.

weer een stapje dichter bij het doel

De stoute schoenen aangetrokken en een uitgeverij benaderd in Harderwijk of all places.
Een vriendin kende de dame die deze uitgeverij bestuurt en ik mocht haar naam noemen als ik contact kreeg.
Ik hoop op een oriënterend gesprek. Eerst heb ik een interview bekeken met een hotemetoot van de Arbeiders Pers, die een aantal goede adviezen had voor aankomende schrijvers.
Je moest vooral in je eigen product geloven, zei hij. En duidelijk maken waarom jij graag wilt dat het gelezen wordt. Maar ook dingen als: neem anderhalve regelafstand, en zet pagina nummers op de bladzijden.

Nabakov schrijft over de creatieve lezer, iemand die zo geconcentreerd leest, zo precies, zo accuraat, dat hij zelf schrijver wordt. Boeken kunnen je veranderen. Is dat een argument?

Iets niet doen omdat het al vaker gedaan is, is geen argument anno 2011. Alles is al vaker gedaan, je moet het gewoon anders doen en beter. Citaat uit de film: The trip.

Dus we gaan ervoor. 

een redacteur!

Nou, gisteren was het zo ver. Ik had Joke Zandstra gevraagd mijn roman door te lezen en dan speciaal op "beeldend." En gisteren bespraken we met elkaar haar bevindingen.
Eén van mijn volgers vroeg wat ik met beeldend bedoel. Ik denk dan aan: je leest iets en ziet het voor je; als je visueel bent ingesteld is dat belangrijk om het interessant te maken.
Joke deed meer: ze corrigeerde ook op het Nederlands ( hen, hun en zij bijvoorbeeld, en o.t.t. of o.v.t.). Ik ben haar uiteraard heel dankbaar, en stiekem een beetje trots: zij vond het de moeite waard en wilde weten hoe het afloopt toen ze eenmaal in het verhaal zat. Ook vond zij het bizar op sommige punten- ik ook- en gelukkig niet godslasterlijk. Dat was ook niet de bedoeling. volgens haar was het ook beeldend  in de meeste scenes.
Toch heb ik er nog veel huiswerk aan, maar niet getreurd, waar heb je anders een verregende zomer voor..

Hoe maak ik het beeldend?

Ja, dat is moeilijk. Soms denk ik, ja, dit is goed.
Maar ik ontkom er niet aan dat ik ook beschrijvend bezig ben: het moet duidelijk zijn in welke tijd het speelt, de sfeer van het huis moet overkomen, de personen moeten beschreven worden, ook uiterlijk, enz. enz.
Er lopen eigenlijk twee verhalen door elkaar heen; er is niet duidelijk één hoofpersoon.
Eigenlijk is er nog een derde lijn, maar die vind ik zelf ondergeschikt.
Ik heb het hele verhaal hardop aan mezelf voorgelezen. Dat is nuttig (tip van de meester van de workshop korte verhalen), en dat helpt wel om het lopend te maken. Niet te lange zinnen dus.
Om mezelf te vermaken heb ik ook weer een kort verhaal geschreven, ter ontspanning.
Als ik maar eenmaal een onderwerp heb, gaat dat me tenminste gemakkelijk af.
En nu heb ik de hele roman opgestuurd naar een heel goede amateurfilmer, om het te bekijken op 'beeldend'.
Zij denkt in beelden, en is goed in scenario's, dus bij uitstek geschikt om daar kritisch naar te kijken.
Ik ben benieuwd!

Terug van vakantie

Net terug uit Frankrijk zit ik alweer achter de computer om jullie op de hoogte te houden van mijn wel en wee als aankomend schrijfster. Allereerst moet ik iets rechtzetten: ik denk dat brio wel degelijk gebruikt kan worden zoals Kristien Hemmerechts het gebruikte. Is het misschien een Vlaams woord?
Ik las het nog een keer op een andere plek, dus mijn voornemen is het uit te zoeken. Maar eerst een nachtje slapen. De eerste versie van het boek is nu wel klaar vind ik. John heeft het gelezen en is daarmee mijn eerste redacteur geworden. Best eng. Maar hij vond het de moeite waard en had nuttige aanwijzingen.
De titel is vooralsnog: 'Van God los.' Helaas is er op dit moment een tvprogramma dat zo heet hoorde ik, maar ik had dit al bedacht voordat dat zo was. Dus ik houd het voorlopig maar zo.
Inmiddels heb ik Terug naar Oegstgeest herlezen (van Jan Wolkers voor de jeugdige bloggertjes).
Hij kon het wel hoor. Keek met een schildersoog, en wist met een paar woorden een goed beeld neer te zetten. Ook zijn smerige beschrijvingen van allerlei experimenten met dieren o.a. zijn treffend.
Ik herlees graag boeken. Je zit niet meer zo aan de plot vast omdat je al weet hoe het afloopt, en ik geniet dan meer van de tekst. Helaas komen er ook zoveel nieuwe boeken op de markt, waarbij ik natuurlijk hoop dat mijn boek daar straks één van is; het betekent wel dat herlezen haast een luxe is.
Zal ik volgende keer een klein stukje uit de eerste draft op de blog zetten? Om jullie nieuwsgierig te maken naar de rest?

inspiratie

Inspiratie komt op de stille momenten, als er even geen actie hoeft te zijn.

Schrijven is een eenzame bezigheid, niet sociaal en erg egocentrisch.

‘Als ik een vrouw was zou ik nooit een schrijver trouwen. Je bent de saaiste persoon op aarde, want je bent altijd aan het schrijven, en als je niet zit te schrijven, staar je naar het plafond.’

Dit is een uitspraak van Antonio Lobo Antunes, een Portugese schrijver.

Een roman schrijven blijkt ook mogelijk als je voortdurend gestoord wordt en opnieuw moet beginnen.

Ik zit in de woonkamer terwijl de conversatie doorgaat, en zeg soms zelf ook wat.

Het blijkt dat vrouwen die schrijven multi-taskers zijn: ze kunnen aan hun roman werken terwijl de kinderen in de zelfde kamer aan het spelen zijn. Het is niet ideaal, maar het kan.

In mijn roman komt een kat voor. Het blijkt:, dat is wetenschappelijk onderzocht (en dan is het waar toch?)

dat naarmate de hooge waarvan een kat naar beneden valt groter is, de kans dat hij/zij het er levend afbrengt, groter is. De vraag is: valt die kat in mijn boek, of niet?

vierde bericht van de beginnende schrijfster

’s Nachts komt er gelukkig weer inspiratie.

Ik weet waar die ene zin naar toe met waar mijn oog aan blijft haken. En ik weet ook dat ik een ondeugd moet ontdekken bij één van mijn hoofdpersonen. Ik moet aannemelijk maken dat de andere hoofdpersoon tot de dappere daad komt die ik al heel vroeg in het proces voor ogen had.

En ik lees in het boek: ‘Vrouwen die schrijven leven gevaarlijk,’

dat je voor schrijven geen grote investeringen hoeft te doen, en er veel geld mee kan verdienen zoals met brio is bewezen door J.K.Rowling. Het staat er echt, brio.

Brio,bakt en braadt beter, maar schrijft het ook?

Ik schat dat er brille moet staan. En geen grote investering? Niet in materiaal misschien, maar het feit dat je verslaafd raakt en soms moet kiezen tussen leven en schrijven vind ik best een grote investering.

Het is me gelukt iets te knippen en te plakken en het niet onderweg kwijt te raken.

Het wordt nog wat tussen mij en die computer

Aardig gevonden willen worden is een levensgrote valkuil.

Het maakt dat je op het laatst zelf niet meer weet wie je was voordat je je best begon te doen.

Een van mijn hoofdpersonen maakt zich er schuldig aan, en ik kwam er achter na het verhaal over haar voor de zoveelste keer door te lezen.
Hoe maak ik dat ze er zelf achter komt? Komt ze er achter? Dat weet ik nog niet, maar het is wel een aandachtspunt.

Ik lees in: hoe schrijf ik een boek in zes dagen, dat je twee versnellingspunten moet inbouwen, eentje op een kwart van je verhaal, en eentje op driekwart. Vanaf dat laatste punt dender je op de ontknoping af.
Aha. Check dat.

Van mijn leraar bij de cursus korte verhalen schrijven hoorde ik dat ik vloeiend schrijf, maar op moet passen voor het gebruik van clichés.

Dus ik ben heel streng als ik het verhaal daarop doorlees. Het is inderdaad heel makkelijk om te schrijven: “haar hart zwelt”, getver, denk ik dan bij herlezing.

Ik ga me fijn te buiten in het rondstrooien van Bijbelteksten. Dat mag van mij.

In middels zit ik in Engeland achter de laptop, druk bezig met het verhaal.

Ik weet steeds minder of het nou boeiend is of niet voor anderen.

Dit is waarschijnlijk wat je hoort als schrijvers vertellen dat het helemaal geen lolletje is om te schrijven. Het is een eenzame bezigheid. Ik merk dat ik wel meega op excursie, en ik geniet van de omgeving en van het contact met de Engelsen, die allemaal even aardig zijn en bereid een praatje aan te knopen. Ik heb maar niet aan de slager van het dorp verteld dat ik vegetariër ben; hij is de enige die het heeft volgehouden hier een winkel te runnen.

Als ik kans zie achter die laptop te kruipen doe ik het.

Ik lees ‘The secret garden’ van Frances Hodgson  Burnett geschreven in 1911; erg leuk en al is het gedateerd, het is origineel en ik probeer te achterhalen wat me boeit aan het verhaal.

Ik merk ook dat ik alles wat ik lees nu beoordeel: is dit iets wat de toets van mijn kritiek kan doorstaan? Vermoeiend hoor. In mijn eigen verhaal mis ik nog de humor. Mensen die me kennen weten dat ik in het dagelijks leven graag de humor van de dingen zie, dus het verbaast me een beetje. Het zal wel aan het onderwerp liggen, maar ik probeer er toch iets aan te doen, als dat mogelijk is.

Dit is het eerste bericht dat ik de wereld instuur via een weblog. Wie had dat ooit kunnen denken toen de eerste computer in ons huis stond. Ik liep er de eerste jaren met een grote boog omheen, wilde niet eens weten waar de aan- en uitknop zat.

De reden voor deze stap is: ik heb me gewaagd aan het schrijven van een roman!

Nou ja, ik ben er mee bezig, en op deze manier wil ik jullie mee laten genieten met mijn wel en wee tijdens het proces van mijn nijverheid.

Af en toe zal ik een tipje van de sluier oplichten en stukjes tekst prijsgeven; maar dat is alleen maar om jullie lekker te maken. Ik weet nog helemaal niet of dat wat ik dan laat lezen ook werkelijk de toets der kritiek zal doorstaan als ik het voor de honderdste keer of zo doorlees en corrigeer.

Ik ben er inmiddels wel achter dat schrijven op zich voor mij niet moeilijk is; het proces dat er op volgt- lezen, herlezen, schrappen- is dat wel.

En soms word ik wakker en denk:’Mens, wat een hoogmoed, dat verhaaltje van jou stelt niks voor, delete de hele boel toch”.

Maar dat heb ik nog niet gedaan. Dus.

Ik zou het op prijs stellen als jullie me willen volgen. Ik heb zoveel mogelijk van mijn netwerken aangeboord en hoop dat jullie zelf mensen weten die misschien geïnteresseerd zijn in het volgen van een weblog van een aankomend schrijver, ha ha.

Stuur de link dan door a.u.b. Ik zal mijn best doen jullie te onderhouden.

Mijn roman gaat over eenzaamheid en frustratie. Mooie dingen voor de mensheid.

Toen ik dit vertelde aan een collega schrijfster zei ze:”Volgens mij heb jij daar geen enkele ervaring mee.” Tja, zou kunnen.

Maar wat weten we van elkaars eenzaamheid en/of frustratie?

Dat zijn zaken waar mensen niet mee te koop lopen, ik ook niet.

Wordt vervolgd.