Kill your darlings

Ik denk er sterk over om het hele idee van het boek maar eens te doden. We zitten in de fase van het schrappen en ombouwen en ik merk dat ik steeds meer tot de conclusie kom dat we heel goed zonder mijn verhaal kunnen. En dan neig ik weer naar nou ja, maar wie A zegt moet B zeggen, dus ga nou maar gewoon door met schrappen en herlezen tot je er doodziek van bent.
Het zal wel een fase zijn waar je doorheen moet. Hoe doen andere schrijvers dat?
Ik kan me steeds meer inleven in schrijvers die heel lang kletsen over een boek dat ze aan het schrijven zijn zonder dat iemand er ooit iets van ziet. Er wordt heus wel aan gewerkt, maar of het werkelijk nog tijdens mijn leven gedrukt wordt  is op dit moment zeer de vraag. Zou het niet romantisch zijn als iemand het vond bij het opruimen van de rotzooi die ik achter laat en dat diegene dan besluit dat het alsnog gepubliceerd moet worden? Wat doet het er allemaal eigenlijk toe? Laat ik gewoon lekker naar buiten gaan en dat hele malle boekje vergeten. Uitwaaien, paardje pesten, van die dingen.

Adriaan van Dis bij Apollo

Apollo is de literaire culturele kring van de NW Veluwe waar ik sinds een paar jaar ook lid van ben. Het leek me eerst erg elitair, maar na de eerste kennismaking bleek dat alleszins mee te vallen.
Ik heb zelfs mogen voorlezen uit eigen werk, toen was dat het kinderboek 'Heppie'dat ik voor Nina had geschreven. Met prachtige tekeningen van Diet van Beek, die het boekje daarmee een dimensie meer gaf.
Maar goed, nu bestaat Apollo vijf en twintig jaar, en Adriaan van Dis was uitgenodigd om dat feest mee te vieren. Ook werden de kaarten met gedichten van plaatselijke dichters er op gepresenteerd. Daarbij een mooi gedicht over de gingko biloba bij de Hortus van Corrie Kopmels, erg mooi.
Tout cultureel Harderwijk was uiteraard aanwezig. Ik ben dol op Adiaan, die zo fijn bekakt spreekt. Ik geloof hem als hij zegt dat hij niet bekakt is, alleen als taalgevoelig jongetje het accent van de school waar hij op zat heeft overgenomen. Mijn broer zou dat ook gedaan hebben. Hij besprak o.a. zijn nieuwe boek 'Tikkop' en de dilemma's die daarin spelen. En toen ging hij signeren, ik heb nu in het boek waar ik erg op gesteld ben, 'Nathan Sid' een handtekening van de meester, joepie.

Hoera, mijn computer is niet ziek meer

Weer een poging om de draad op te pakken na een lange periode van stilte op de bloglijn.
Het lijkt er op dat ik weer vriendjes kan worden met mijn nieuwe computer. Vandaag kreeg ik van een lieverd een mooie opschrijfboekje waarin ik kan opschrijven wat ik steeds weer vergeet aangaande de gebruiksaanwijzing van allerlei items op dit oh zo handige apparaat (als je weet hoe het werkt).
Ondertussen heb ik niet stilgezeten hoor; mijn redacteur en ik zijn ijverig aan het herschrijven en Katrijn Kanis is bezig met de schetsen voor een omslag. Ook heeft Carin Wormsbecher nog contact gezocht,( van 1 miljoen boeken), omdat t.z.t de boel natuurlijk gedrukt moet worden en op een bepaalde manier aangeleverd scheelt het hun werk en daar wordt het dan allemaal minder duur van .
Kortom, het werk vordert gestaag. Last but not least ben ik nog steeds op cursus om een betere schrijver te worden. Dat vind ik een uitdaging, en soms verlaat ik gefrustreerd het pand na zo'n les. Daarna pak ik de draad wel weer op. Het is vallen en opstaan. Ik gebruikte laatst een voorval waarbij ik flink kwaad werd om er een stukje over te schrijven, maar dat werd toch saai...