Dominee in de ramsj

Een vriendin heeft de Dominee gevonden bij de boeken in Het Goed, de kringloopwinkel van Harderwijk. Het stond in de afdeling religie en spiritualiteit, daar had ik het zelf niet zo gauw ondergebracht, maar ja. Wat geweldig dat er iemand was die het heeft gelezen en dacht: kom, ik breng het naar de kringloop, dan heeft een ander er nog iets aan. Volgende station De Slegte? Maar die bestaat niet meer onder die naam. John en ik zijn de volgende dag gaan kijken, gewapend met een fototoestel om het bewijs op deze blog te kunnen laten zien. Maar helaas, of misschien hoera, er was kennelijk iemand die het heeft gekocht, want wij zagen het er niet meer tussen staan. Voor 1,50 euro geniet er nu iemand van de spannende avonturen van de kat en de dominee. Prachtig toch?

Doris Lessing

Net als Joanne Rowling (schrijfster van de Harry Potter-reeks) heeft Doris Lessing geprobeerd om onder pseudoniem een boek te publiceren. Ze deed dat om aan te tonen hoe moeilijk het  voor onbekende aankomende schrijvers is om hun boeken gepubliceerd krijgen.
Het manuscript werd  door haar eigen uitgeverij geweigerd  en uiteindelijk elders gepubliceerd.
De schaarse kritieken waren gematigd enthousiast, hoewel één recensent de toon van de jonge Doris Lessing meende te herkennen. Leuk experiment en bemoedigend om je te realiseren dat het niet altijd aan de kwaliteit van je werk ligt of je al dan niet een uitgever vindt.
Vlak voor haar negentigste verjaardag(!) publiceerde zij haar laatste boek. Er is nog hoop voor mij als oudere jongere. En ik heb inmiddels een sponsorbrief gecomponeerd, en Jonaske de Ruiter bereid gevonden mij te helpen bij de sponsorjacht. Diana reageerde enthousiast op mijn eerste idee voor de omslag van de VS, en Iveth zal mij een paar bladzijden met haar aantekeningen toesturen. Hoop ik.
John tenslotte, mijn gewaardeerde PA, zal zich met de raming van de kosten van het project bezig houden. En ja, delegeren is een kunst die ik redelijk beheers.

Nieuw project

Op facebook heb ik net aangekondigd dat ik bezig ben met een nieuw project. Net twee weken op Bonaire vertoefd en daar o.a. gesproken met boekhandelaar/uitgever Addo Stuur, en een mogelijke illustratrice van mijn verhaal die Diana Rueda Mendoza heet. Daarnaast is er een Bonariaanse lerares Papiamentu, Iveth Anthony, die ook enthousiast reageerde.
Het idee is een verhaal voor kinderen van Bonaire waarbij ze kennis maken met een wereld van sneeuw en ijs, gezien door de ogen van een jongen van het eiland. Werktitel: De Verschrikkelijke Sneeuwman. Er moet volgens Iveth nog wel aan gesleuteld worden om het Nederlands begrijpelijk te maken voor Bonariaanse kinderen. Kortere zinnen, geen 'moeilijke' woorden. Zij wil me daar wel in begeleiden. Een leuke uitdaging; nou nog geldschieters vinden die wat in het project zien. Dat betekent mogelijke sponsoren benaderen. Oei, dat is nou een klus waar ik echt tegen op zie, maar niet geschoten...ik moet maar eens uit mijn comfortzone blijkbaar. Twee clichés in die laatste zin, tijd om dit bericht af te ronden. Maar ik ga hier dus serieus mee verder.

Renate Dorrestein/Rubinstein

Brutaal als ik ben heb ik Renate Dorrestein een mail gestuurd:

 

Ik heb het boek 'Het geheim van de schrijver' met veel plezier doorgewerkt, letterlijk, want ik maakte aantekeningen over zaken waar ik mijn voordeel mee hoop te doen bij mijn pogingen om verhalen te schrijven. Voor mij is het een hobby en geen broodwinning. Al herken ik ook wel de twijfel en de struggle tijdens het proces. Mijn schrijfervaringen hebben er voor gezorgd dat ik nog meer bewondering heb voor 'echte' schrijvers.

Bij één passage heb ik erg moeten lachen: op bladzijde 208 beschrijft Renate dat zij meerdere malen werd aangekondigd als Renate Rubinstein. Geweldig!
Met vriendelijke groet,
Ellen Smal

Wat fijn om te horen dat je plezier beleeft aan Het geheim van de schrijver. Veel succes en inspiratie toegewenst!

Met vriendelijke groet,

Renate Dorrestein

Update

De Dominee is al bijna aan zijn tweede druk toe (grapje). Maar toch, af en toe verkoop ik weer een paar exemplaren; gisteren bij Apollo, de Literaire Kring van Harderwijk en omstreken.
Er liggen er nog een paar bij Da Vinci in Ermelo en in Harderwijk bij de Bruna en bij de Plantage; daar waren ze zelfs zo vriendelijk het op de toonbank neer te leggen.
En mijn scene voor de Theaterwerkplaats van Harderwijk is gefilmd door Wim Noback van de EFA, de Ermelose Filmclub waar John al jaren lid van is. Hilarisch zoals de spelers met mijn tekst omgingen, ik heb er van genoten. John is filmclublid in Ermelo; Ermelo en Harderwijk zijn al lang tegen elkaar aan gegroeid, dus we kunnen lid worden van elkaars clubs. Dat geldt ook voor LETS, waar ik dan weer bij betrokken ben. (Lokaal economisch transactie systeem). Nog een laatste mededeling: ik word via 't Klooster (Creatief Centrum in H'wijk) begeleid bij het persklaar maken van een verhaal over een jongetje op Bonaire dat graag een keer naar de sneeuw wil. Margriet Breet, zelf kinderboekenschrijver, is de strenge docente die me alle hoeken van het klaslokaal laat zien , alles om mij verder te bekwamen in het kritisch kijken naar mijn 'darlings.' Valt niet altijd mee hoor.
Oh ja, er bestaat ook een facebook-pagina van De dominee, daar kun je lezen wat sommige lezers voor commentaar hebben. Altijd boeiend voor een schrijver.

Columnistenjacht.

In de Volkskrant is sinds enige tijd een rubriek gestart: columnistenjacht. Ik heb ze twee columns gestuurd, en na enige tijd deze, als slotpoging:

'Ik weet niet hoe het met u is, maar ik krijg sterk de indruk dat de mensen achter de columnistenjacht er een sport van maken om elke column die ze mogen beoordelen af te branden. Affakkelen is hiervoor misschien een beter woord. Wat heerlijk om te mogen zeggen dat niemand zo scherp en  helder  schrijft als zij zelf. De meeste inzendingen zijn kennelijk pointeloos en duiden op een kleine belevingswereld. Impliciet mogen wij hieruit concluderen dat de belevingswereld van de bedenkers van de columnistenjacht mijlenver verheven is boven die van de inzenders. Ach gut.

Ik zou de inzenders naar deze rubriek toe willen roepen: bespaar je de moeite. Ik lees dat columns over deze columnwedstrijd ook afvallen. Te onspectaculair. Het wordt pas spectaculair als het DIDU-postvak leeg blijft. Maar ja, waarschijnlijk is dit een ijdele hoop en kunnen de heren doorgaan met hun verheffende werk. En ik laat de columns nu over aan de professionals. Gefeliciteerd heren.'

En nu kreeg ik zowaar reactie!

'Dank voor je bijdrage; ik reageer bij deze alvast vóór we hem meenemen in de beoordelingen, want hij doet tegelijkertijd dienst als een (geestige!) aanklacht tegen de wedstrijd.

Het is misschien moeilijk om dit van ons aan te nemen, maar we leggen er toch echt eer in om alle columns serieus te beoordelen. Belangrijke criteria die we daarbij hanteren is dat een column iets van een visie of een originele, uitgewerkte gedachtegang moet bevatten, en goed geschreven moet zijn. Het is echt niet onze bedoeling om columns af te fakkelen, het is alleen echt zo dat we tot nu toe nog geen columns hebben ontvangen die voldoende kwaliteit hebben om de hoofdprijs te verdienen. Overigens vind ik ons commentaar nog aardig genuanceerd en enigszins inhoudelijk onderbouwd – hard, misschien, maar ook rechtvaardig, zoals we in de eerste oproep al nadrukkelijk hadden aangekondigd. Hoe dan ook: bedankt voor het stevige inhoudelijke commentaar!'
Getekend; Chris Buur.

Langs de deur

Dezer  dagen kon je mij op de fiets en ook wel per auto door Harderwijk en Ermelo zien crossen om mijn boekje aan de man te brengen. Aan de deur wordt niet gekocht, maar dit ging om bestellingen die ik dan maar persoonlijk afleverde. En sommigen kregen het per post toegestuurd. Inmiddels ben ik toegetreden tot een selecte groep vrouwen die zich verenigen in Probus. Dat is een groep vrouwen die bijna allemaal na een arbeidzaam leven met pensioen zijn en samen op niveau converseren.
Je begrijpt dat ik voor die groep ben uitgenodigd en onder hen was veel belangstelling voor mijn schrijfkunsten, dus bij een volgende gelegenheid hoop ik daar ook wat exemplaren te slijten.
De voorraad slinkt wel gelukkig, en er is zelfs iemand die het wil bespreken in haar boekenclub. Leuk hoor. Ik schrijf ondertussen vlijtig door. Maar in deze tijd vraagt de tuin en de boot ook om aandacht.