Wreed

Dirk van Weelden, een schrijver die erg in het nieuws is omdat hij een roman schreef over zijn vriendschap met Martin Bril, zegt: "Er is geen wredere manier om jezelf te lezen dan alles overschrijven, wat schrijvers vroeger veel deden, maar tegenwoordig niet. Ik ben er van overtuigd dat boeken daarom veel dikker zijn geworden."
Ook heeft hij het over schrijven op een ouderwetse schrijfmachine, dat zou heel andere dingen oproepen dan wanneer je op een computer werkt. Dan moet je zo'n ding nog wel ergens hebben staan.

Een succesvolle debutante, Anna Gavalda, een Française, vertelt in de epiloog van haar boek hoe het voor haar was om haar eerste werk uitgegeven te zien krijgen. Daarin durft ze ook te laten zien dat het niet niks is om je geesteskind uit handen te geven en hoe kwetsbaar je bent, altijd bang dat het niet goed genoeg is en dat een afwijzing je een soort afgrond in duwt.
"Ze zoekt een paar korte verhalen uit ( twee slapeloze nachten) die ze uitprint op haar oude bak ( ruim drie uur voor het uitprinten van honderdvierendertig velletjes)". Ze zoekt een mooie kaft, ze gaat naar het postkantoor en plakt de mooiste zegels op de envelop die ze maar kan vinden. Uiteindelijk "kust ze haar schat een laatste maal" en laat hem in de brievenbus glijden.
Ik kon het erg invoelen en ben stiekem jaloers dat het haar gelukt is een uitgever te vinden die wat in haar verhalen zag. Gewoon doorgaan met schrijven.