Ik ben genoemd (!)

Yes!

Uit het juryrapport van de jaarlijkse schrijfwedstrijd op de Veluwe neem ik over:

'Uiteindelijk kwam de jury na twee bespreekrondes tot een selectie van 5 prozateksten, waarvan er uiteindelijk 3 geselecteerd werden. Die 3 genomineerden volgen zodadelijk, maar eerst noemen wij de twee teksten die net niet de top 3 haalden, maar zeker een eervolle vermelding verdienen, namelijk 'De witte neger' van Ellen Smal, en 'Bestaan' van René Hillenaar.

In het overrompelende en zintuiglijke De Witte Neger voert de schrijfster ons mee naar een Amsterdamse nachtclub tijdens de bezetting. De Surinaamse saxofonist Lex krijgt zonder erom te hebben gevraagd een Ariër-verklaring en mag daarom blijven optreden.'

Ik was zeer vereerd dat  deze tekst bij de laatste vijf geselecteerde teksten zat...en kennelijk heb ik toch iets opgestoken bij de schrijfcursus van het Klooster. Gerard hamert vaak op dat zintuiglijke. Mooi cadeautje om het Nieuwe Jaar in te gaan.

Deskundigheid

Ik las een mooi artikel in de Arts en Auto van mei 2011 ( beter laat dan nooit doorgebladerd) waarin het onder andere gaat over deskundigheid. De massapsycholoog Jaap van Ginneken komt aan het woord.
Ik citeer: "Bij mensen die met een deskundige praten, valt een groot deel van de hersenfuncties gewoon uit: een deel van de hersenen dat normaal gesproken kritisch nadenkt, neemt dan alles voor zoete koek aan." Dit was onderzocht door proefpersonen in een hersenscanner te stoppen en dan door een 'deskundige' te laten bevragen. In dit geval ging het om een financieel deskundige waarvan de proefpersonen dachten dat zij op dat gebied deskundig was .
Dit verhaal geeft mij te denken. Hoe deskundig zijn de deskundigen tot wie ik mij wend, bijvoorbeeld als het gaat om een verhaaltje schrijven? En vallen mijn hersenfuncties dan uit en merk ik dat dan niet?
Help, dit zou zomaar een begin van een horror kunnen zijn!

Met enige hulp van mijn secretaris deze fantastische kaart op de blog gezet. Iedereen die me tot nu toe geholpen/gesteund/aangemoedigd heeft naar aanleiding van mijn ontboezemingen tot nu toe, hartelijk dank daarvoor, en een mooi 2012 toegewenst. Ik wens mezelf toe dat dit project tot een goed einde wordt gebracht... (drie puntjes is de norm zegt mijn redacteur)

Over het redacteurschap

Ik merk dat ik het haast leuker vind om over schrijven en schrijvers te lezen dan om zelf te schrijven.
Van mijn schoonzus kreeg ik een VPRO-gids (nr.46) waarin een artikel stond over een redacteur van bekende schrijvers als Arnon Grunberg en Marja Pruis.
Ik citeer: "Niet alle auteurs staan te springen om iets aan te passen. Die denken wel eens: doe er maar een kaftje omheen, dan is het goed" en "maar ik ben wel de bewaker van de kwaliteit".
Helemaal waar vind ik. In de bijlage van de Volkskrant van 3 december staat een artikel: 'Schrijversverdriet".
Het gaat over de onderschatte debutant, die overigens wel een uitgever heeft gevonden voor zijn of haar boek, dat is al een grote stap. Maar goed. Niet alle aangeschreven debutanten wilden aan het artikel meewerken, waarbij één reageerde met: "Hoewel ik de hoogste eerbied heb voor Volksschrijvers houd ik mezelf voor dat hoeveel boeken een mens ook verkoopt, hij het altijd verliest van schuursponsjes, wc-papier en condooms. het volk heeft zo zijn voorkeuren."
Inmiddels hebben mijn redacteur en ik hoofdstuk zeven ook al bewerkt. We vorderen.

Bericht vanmijn redacteur

Hoi Ellen,

 Ha, je zit op de goede weg! Bijna alle auteurs krijgen een hekel aan hun boek tijdens het redactieproces, dat is heel normaal. Bij muziek is dat ook zo: eerst werk je aan de grote lijnen van een muziekstuk en dat is fijn. Mooie melodieën en harmonieën, echt genieten. JMaar dan werk je naar een concert toe en kijk je per noot en versiering (die heel kleine extra nootjes die je tussen de gewone noten moet spelen) naar het stuk. Ineens bekruipt je dan het gevoel dat je het stuk helemaal nog niet kent! Hoe dieper je gaat, hoe mee je aan jezelf gaat twijfelen. Een conservatoriumdocent zei eens tegen me: “als concertpianist krijg je een stadium dat je wel van je stukken kunt kotsen, en dan moet je al die concerten nog geven!” Door die fase moet je helemaal heen, musicus met je noten of schrijver met je woorden. De redactieperiode is ook de tijd dat auteursteams onderling ruzie gaan maken. Moet je je voorstellen dat je met z’n vieren een boek schrijft en dat je stuk voor stuk gefrustreerd bent! Ik heb heel lastige auteursvergaderingen voorgezeten… Soms wilde een van de auteurs het bijltje erbij neer gooien, waardoor de anderen dus zijn/haar werk erbij zouden moeten doen.

Aldus Roelie. Onverdroten voorwaarts gaan is het parool in deze. Alle bloglezers die gereageerd hebben op mijn verzuchtingen:  dank voor jullie steun!